Dawno temu na obrzeżach wsi Potok powstało miasteczko Janów. Mieszkańcy Janowa byli bardzo dumni z tego, że są mieszczanami. Z tego powodu burmistrz Janowa na cześć miasteczka nadał swojemu synowi imię Jan. Duma Janowiaków cierpiała bardzo z tego powodu, że nie mieli w miasteczku kościoła, a na msze musieli chodzić na wieś do Potoku. Wymogli nawet na potockim proboszczu, aby nabożeństwa dla mieszczan odbywały się oddzielnie i wcześniej niż dla mieszkańców wioski. Obok kościoła na rynku w Potoku stała studnia, gdzie po wodę z konwiami chodziły młode Potoczanki. Była wśród nich Marcysia, której wpadł w oko młody Janek – syn burmistrza z Janowa. Kiedy Janek wychodził po mszy z kościoła dostrzegł także Marcysię. Ich oczy się spotkały i była to jak mówią ludzie „miłość od pierwszego wejrzenia”. Cóż kiedy rodzice Janka nie chcieli nawet słyszeć o tym by chłopak poślubił wieśniaczkę z Potoku. „Nie dla ciebie taki ożenek” – mówili – „dosyć mamy upokorzenia, że musimy do kościoła chodzić na wieś, a ty jeszcze chcesz poślubić wieśniaczkę, aby wszyscy mieszczanie się z nas śmiali”. Marcysia bardzo pokochała Janka, toteż za każdym razem kiedy szła po wodę i spotykała wychodzącego z kościoła chłopaka, płakała cicho, a łzy spadały do studni. Te spotkania przed kościołem przeważyły szalę i burmistrz oraz mieszczanie janowscy postanowili wybudować kościół w Janowie. Wymogli to na biskupie pod groźbą zmiany wiary. Odtąd Marcysia nie widywała Janka, ale nie mogła o nim zapomnieć. Bliska obłąkania szlochała przy studni, a rzęsiste łzy spływały do wody. Pewnego razu gdy nabierała wodę ujrzała raka, który wychylając się z wody przemówił ludzkim głosem. „Czemu płaczesz dziewczyno ? – spytał rak – Twe łzy spadając do studni uczyniły tą wodę słoną, a my raki nie możemy żyć w słonej wodzie”. Przerażona Marcysia opowiedziała rakowi o swojej niespełnionej miłości, a później z rozpaczy rzuciła się do wody. W ostatniej chwili życia usłyszała jeszcze raka, który powiedział: „nieszczęsna dziewczyno obiecuję osuszyć twoje łzy”. W tej samej chwili woda w studni zabulgotała, spiętrzyła się i wylała na zewnątrz razem z jej łzami. Ściekając po rynku Marcysie łzy zamieniły się w kamienie, a studnia pozostała od tej pory sucha. Raka nikt już odtąd w studni nie widział, a Janów utracił prawa miejskie i stał się wsią. Jedynie starzy ludzie opowiadają, że na świętego Jana w studni słychać głosy „nie płacz dziewczyno gdy lata przeminą wszystko się zmieni i będziecie złączeni”. Dzisiaj na rynku tak jak za dawnych lat Marcysia znów idzie po wodę a z rzeki łez przy studni wyłania się rak i coś jej szepcze. Kto się wsłucha ten dosłyszy o czym mówią.