Staw zlokalizowany w pięknej dolinie, na rzece Wiercicy, nosił nazwę, którą pierwotnie nadał mu Zygmunt Krasiński w 1857 roku –„Staw Gorzkich Łez”. Tu Zygmunt wypłakiwał się po śmierci swojej 4-letniej córeczki Elżbietki. Następnie staw znalazł się jako fragment większego założenia dóbr złotopotockich, wchodzącego w skład Pstrągarni Raczyńskich z 1881 roku i został przedzielony pierwotnie groblą. Jednocześnie Raczyńscy uznali, że minął okres żałoby po śmierci Elżbietki i zmienili nazwę stawu na AMERYKAN na cześć senatora amerykańskiego , który przywiózł zalęgową partię ikry pstrąga tęczowego z Ameryki do Złotego Potoku. Staw otoczony jest częściowo rezerwatem Parkowe. Przylega do niego pole biwakowe, boiska do piłki plażowej i złotopotockie błonia na których odbywają się imprezy plenerowe – Jurajskie Lato Filmowe i Święto Pstrąga. Staw jest zarybiony przez Okręgowy Związek Wędkarski i udostępniony do połowów. Odbywają się na nim także Zawody Wędkarskie oraz konkursy w Płukaniu Złota.

Nazwany tak przez poetę Zygmunta Krasińskiego. Jeden z baśniowych stawów na rzece Wiercicy, który stał się później częścią większego założenia, jakim była Pstrągarnia Raczyńskich. Ten staw jak żaden inny, w bajeczny sposób zmienia kolory i swój wygląd w zależności od pory roku. Od niepamiętnych czasów wpisał się w pejzaż „Złotej Doliny Pstrąga”. W jego zwierciadle przeglądają się buki, brzozy, sosny, dęby i akacje. Legenda mówi, że zapamiętuje ludzkie twarze, a letnią nocą w srebrnej poświacie księżyca odtwarza ich wizerunki. Staw był rytualnym miejscem dla plemienia zamieszkującego pobliskie prehistoryczne, skalne „Osiedle Wały”. Położony w rezerwacie „Parkowe” spiętrzał wody Wiercicy i nadawał jej moc poruszania kołem młyńskim, aby w okolicy nie zabrakło chleba. Staw jest ostoją ptactwa wodnego oraz płazów. Specyficzne glony nadają mu zielonej barwy, stąd druga nazwa „staw zielony”.

Złoty Potok nieodłącznie związany jest z hodowlą królewskiej ryby – pstrąga tęczowego. Stąd zaczął się triumfalny pochód tej ryby na stoły całej Europy. W drugiej połowie XIX wieku hrabia Edward Raczyński – właściciel Złotego Potoku – postanowił wykorzystać krystalicznie czystą wodę ze źródeł Zygmunta i Elżbiety, i założyć hodowlę ryb łososiowatych, w przysiółku Złotego Potoku - Piszczkowo. W tym celu sprowadził z Litwy inż.Michała Girdwoynia aby ten wybudował pstrągarnię. Teren przeznaczony pod gospodarstwo rybackie obejmował 22 stawy o łącznej powierzchni 132 000 m² usytuowane w dolinie wzdłuż rzeki Wiercicy. Tak znaczna powierzchnia , przy głębokości stawów dochodzących do 4 m, możliwa była dzięki dużej ilości źródeł i ich wydajności. Stawy o grawitacyjnym przepływie dobrze natlenionej wody i stosunkowo niskiej temperaturze, sprzyjały rozwojowi hodowli. Wybudowano też budynek wylęgarni pstrąga o powierzchni 160 m² wyposażony w koryta wylęgowe typu kaskadowego, w którym dzisiaj prowadzona jest sprzedaż ryb. W tym czasie było to pierwsze i największe pstrągowe gospodarstwo rybackie w kontynentalnej Europie. W 1881 roku przypłynęła statkiem z Ameryki pierwsza zalęgowa partia ikry pstrąga tęczowego. Ikra znajdowała się w wilgotnym mchu obłożonym lodem, zapakowanym w papier w drewnianych skrzyniach. Transport eskortował senator Stanów Zjednoczonych Ameryki na cześć którego, Raczyński zmienił nazwę jednego ze stawów w dolinie Wiercicy; ze Stawu Gorzkich Łez na Amerykan. W wylęgarni w Złotym Potoku w obecności ówczesnego Ministra Rolnictwa i zaproszonych przez Raczyńskiego gości nastąpiło zapłodnienie ikry i wkrótce pierwszy wylęg. Bardzo szybko rozszerzono hodowlę i w poszczególnych stawach hodowano pstrąga strumieniowego, jeziorowego i tęczowego oraz łososia kalifornijskiego. Oprócz tego hodowano węgorze, karpie polskie i królewskie oraz liny i brzany. Ikrę pstrąga tęczowego hrabia Raczyński eksportował z powodzeniem dla powstających gospodarstw rybackich w całej Europie między innymi do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytani, Królestwa Szwecji, Królestwa Dani i Królestwa Holandi. W tym celu powstała lodziarnia w której gromadzono lód z okresu zimowego. Ze Złotego Potoku królewska ryba – pstrąg rozprzestrzeniła się i podbiła stoły na całym kontynencie. W 1908 r. rozwinięto gospodarstwo rybackie poprzez rozszerzenie hodowli karpia i wprowadzenie hodowli sandacza. W tym czasie liczba stawów wzrosła do 46, a lustro wody do 60 mórg. W tym czasie wybudowano także domek stróżów stawowych naprzeciw Skały z Krzyżem, który przed II wojną został rozebrany. W 1935 r. hrabia Karol Raczyński kazał wydzielić na pstrągarni działkę i wybudować na niej domek w stylu góralskim z przeznaczeniem na I Schronisko na Jurze Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, którego był wice-prezesem. Pstrągarnia Raczyńskich działa z dobrym skutkiem do dzisiaj. Albinotyczna odmiana pstrąga o złotym zabarwieniu zyskała nawet przydomek ,,złoty pstrąg ze Złotego Potoku”. W stawach pojawiła się też odmiana pstrąga o kolorze błękitnym zwana „hrabiowską”. Wyjątkowa woda nadaje wyjątkowy smak hodowanym tutaj pstrągom, dlatego szeroko słynie ze swojej hodowli.

Niektóre stawy na Pstrągarni Raczyńskich mają swoje nazwy z 1881 r. Są to Staw Zygmunt, Staw Świętokrzyski, Staw Szmaragdowy. Po II wojnie Pstrągarnię znacjonalizowano i działała w ramach Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Jeden ze stawów został nazwany „Ziętek” ponieważ w tym stawie trzymał swoje pstrągi zasłużony, były wojewoda śląski - generał Jerzy Ziętek. W roku 2005 dawną Pstrągarnię Raczyńskich, Agencja Rolna Skarbu Państwa sprzedała długoletniemu dzierżawcy panu Markowi Piszczale. W 2006 roku przy pstrągarni powstała smażalnia ryb, gdzie można zjeść smacznego, świeżego pstrąga zarówno smażonego jak i wędzonego. W gospodarstwie rybackim Pstrągarnia w Złotym Potoku można również zakupić żywe pstrągi oraz karpie i jesiotry.

Jeden z dwóch stawów na źródliskowym odcinku rzeki Wiercicy. Staw znajduje się przy drodze, bezpośrednio przed Pstrągarnią Raczyńskich na terenie rezerwatu Parkowe i jest stawem przepływowym. Znajdują się w nim liczne źródła przydenne i przybrzeżne, dodatkowo zasilając staw w wodę. Ze stawu Zygmunt zaopatrywana jest w wodę, kilkoma kanałami Pstrągarnia Raczyńskich i to Raczyńscy nadali stawowi nazwę Zygmunt na cześć swojego wielkiego przodka Zygmunta Krasińskiego. Położone przy stawie drzewa bardzo ładnie przebarwiają się w okresie jesiennym, odbijając kolory w wodzie, dlatego staw jest chętnie malowany stając się obiektem prac artystów plastyków, którzy przyjeżdżają do Złotego Potoku na plenery malarskie. Według legendy w stawie mieszkają źródlane panny wodne, które wieczorem śpiewają pieśni zaplatając warkocze i kuszą młodych chłopców aby weszli do wody. Staw mimo przeźroczystej wody posiada pulsujące źródłami piaski denne które wciągają śmiałków. Jest też dość głęboki i tylko kryształowa woda sprawia, że pozornie wydaje się płytki

Romantyczne nazwy nadał źródłom poeta Zygmunt Krasiński, który przebywał tutaj z rodziną latem 1857 roku, urzeczony źródłami, które według legendy spełniają marzenia. W tym celu należy napić się krystalicznie czystej wody, znaleźć podobny do lawy wulkanicznej, zielonkawy kamień i marząc o czymś, rzucić go za siebie. Marzenie podobno się spełni o czym zawiadamiają nas zdumieni turyści. Mówi o tym czterowiersz:

„W sercu źródła prośbę zamień
na zielony, szklisty kamień.
Kiedy rzucisz go za siebie
spełni prośba się dla Ciebie”

Zielonkawy kamień jest w rzeczywistości pozostałością po znajdujących się tutaj kiedyś frymarkach – piecach do wytopu rudy darniowej, a zielonkawy odcień szlaki świadczy o obecności w ziemi malachitu. Tutaj wytapiano żelazo i prawdopodobnie kuto miecze, najpierw dla pobliskiego Osiedla Wały, a później dla znajdującego się w pobliżu Ostrężnickiego Zamku. Tutaj też, korzystając z piecy i wody wydmuchiwano szkło, którym handlowano z ciągnącymi tu karawanami na Bursztynowym szlaku. Świadczą o tym wykopywane w tym miejscu stłuczki szklane. W późniejszym okresie działała tutaj fryszerka tj. tartak i młyn. Źródła były więc sercem prastarego ośrodka przemysłowego i handlowego, dlatego może spełniały się właśnie tutaj miejscowe marzenia o bogactwie. Stąd Źródło Marzeń. W źródłach mieszka relikt epoki lodowcowej – Kiełż zdrojowy – mały, wielkości paznokcia skorupiak podobny do krewetki, który jest wskaźnikiem czystości wód. Źródło służyło także dla zaopatrzenia w wodę, jeszcze dzisiaj szczyci się pierwszą klasą czystości wód. Z wody korzystali również harcerze, którzy obok rozbijali swoje obozy, dlatego w potocznym żargonie harcerskim źródło nazywane jest „źródłem obozowym”

W obrębie gminy Janów, wody podziemne występują w obrębie dwóch pięter: czwartorzędowego oraz jurajskiego. Największe znaczenie ma poziom górnojurajski. Zasilanie poziomu wodonośnego jury górnej następuje przez wody opadowe i roztopowe. Wody te infiltrują bezpośrednio w skrasowiałe podłoże lub przesączają się przez łatwo przepuszczalne osady czwartorzędowe. System próżni i szczelin krasowych tworzy wspólne zwierciadło wody, którego głębokość zalegania zależy od typu rzeźby i wynosi zwykle od kilkunastu do 50 m. Sezonowe wahania poziomu mogą wynosić kilka metrów. Zwierciadło wód podziemnych decyduje o licznych źródłach w ich obrębie: Zbiornik jury górnej należy do zasobnych w wodę, średni wskaźnik zasobowy wynosi 3,61 l/s/km2. Wody tego terenu charakteryzują się najlepszą jakością (klasa I a ). i mają temperaturę 9–11oC. Wskaźnikiem czystości jest występujący tutaj relikt epoki lodowcowej – maleńki skorupiak podobny do krewetki – Kiełź Zdrojowy. Źródła wykazują mineralizację 200–500 mg/l i twardość 2,5–10 mval/l. Odczyn wody pH = 7,4–8,0.

Początek doliny rzeki Wiercicy stanowią okolice Ostrężnika, gdzie czynne są okresowe źródła krasowe (Źródła Zdarzeń) o zróżnicowanej wydajności. Wypływ wody, o stałym charakterze ma miejsce w oddalonym o 1,5 km od Ostrężnika kompleksie źródliskowym Zygmunta i Elżbiety. Zespoły źródeł oddalone są od siebie o kilkadziesiąt metrów a nazwę nadał im od imion swoich dzieci przebywający tutaj z rodziną poeta polskiego romantyzmu Zygmunt Krasiński. Wypływające z kilkunastu szczelin potoki są dodatkowo zasilanie licznymi źródłami korytowymi. Potok Zygmunta posiada piaszczyste dno i na długości 500 m tworzy kilka meandrów. W jego zakolach introdukowano endemiczną roślinę – Warzuchę Polską. Potok Elżbiety ma dno kamieniste i jest nieznacznie głębszy. Przy jego źródełkach żyje maleńki ślimak- drugi relikt polodowcowy – Źródlarka Karpacka. W miejscu połączenia obu potoków rzeka Wiercica stanowi ciek o 10 m szerokości, a jej głębokość miejscami osiąga 2 m. Źródła mają charakter szczelinowo-krasowy. Są to źródła spływowe, związane wyłącznie z wapieniami skalistymi. Próżniami krasowymi woda przepływa bardzo szybko, stąd źródła mają zmienną wydajność. Kilka z nich ma charakter wypływów okresowych. Na podstawie zmian wydajności można wnioskować o tendencjach zmian w środowisku wodnym obszaru. Zmieniające się warunki zasilania wód podziemnych i ulegający przekształceniom obieg wody, wywołują zmiany w ilości i wydajności źródeł

W obrębie gminy Janów, wody podziemne występują w obrębie dwóch pięter: czwartorzędowego oraz jurajskiego. Największe znaczenie ma poziom górnojurajski. Zasilanie poziomu wodonośnego jury górnej następuje przez wody opadowe i roztopowe. Wody te infiltrują bezpośrednio w skrasowiałe podłoże lub przesączają się przez łatwo przepuszczalne osady czwartorzędowe. System próżni i szczelin krasowych tworzy wspólne zwierciadło wody, którego głębokość zalegania zależy od typu rzeźby i wynosi zwykle od kilkunastu do 50 m. Sezonowe wahania poziomu mogą wynosić kilka metrów. Zwierciadło wód podziemnych decyduje o licznych źródłach w ich obrębie: Zbiornik jury górnej należy do zasobnych w wodę, średni wskaźnik zasobowy wynosi 3,61 l/s/km2. Wody tego terenu charakteryzują się najlepszą jakością (klasa I a ). i mają temperaturę 9–11oC. Wskaźnikiem czystości jest występujący tutaj relikt epoki lodowcowej – maleńki skorupiak podobny do krewetki – Kiełź Zdrojowy. Źródła wykazują mineralizację 200–500 mg/l i twardość 2,5–10 mval/l. Odczyn wody pH = 7,4–8,0.

Początek doliny rzeki Wiercicy stanowią okolice Ostrężnika, gdzie czynne są okresowe źródła krasowe (Źródła Zdarzeń) o zróżnicowanej wydajności. Wypływ wody, o stałym charakterze ma miejsce w oddalonym o 1,5 km od Ostrężnika kompleksie źródliskowym Zygmunta i Elżbiety. Zespoły źródeł oddalone są od siebie o kilkadziesiąt metrów a nazwę nadał im od imion swoich dzieci przebywający tutaj z rodziną poeta polskiego romantyzmu Zygmunt Krasiński. Wypływające z kilkunastu szczelin potoki są dodatkowo zasilanie licznymi źródłami korytowymi. Potok Zygmunta posiada piaszczyste dno i na długości 500 m tworzy kilka meandrów. W jego zakolach introdukowano endemiczną roślinę – Warzuchę Polską. Potok Elżbiety ma dno kamieniste i jest nieznacznie głębszy. Przy jego źródełkach żyje maleńki ślimak- drugi relikt polodowcowy – Źródlarka Karpacka. W miejscu połączenia obu potoków rzeka Wiercica stanowi ciek o 10 m szerokości, a jej głębokość miejscami osiąga 2 m. Źródła mają charakter szczelinowo-krasowy. Są to źródła spływowe, związane wyłącznie z wapieniami skalistymi. Próżniami krasowymi woda przepływa bardzo szybko, stąd źródła mają zmienną wydajność. Kilka z nich ma charakter wypływów okresowych. Na podstawie zmian wydajności można wnioskować o tendencjach zmian w środowisku wodnym obszaru. Zmieniające się warunki zasilania wód podziemnych i ulegający przekształceniom obieg wody, wywołują zmiany w ilości i wydajności źródeł.