Dawno temu, pod zamkiem ostrężnickim były łąki założone w miejscu po wykarczowanych borach. Rokrocznie po zakończonych sianokosach chłopcy z Potoka przypędzali tu bydło na wypas. Wśród sporej grupki „pastuchów” znajdował się również najmniejszy wzrostem Jaś. Jedynym sposobem zaskarbienia sobie przyjaźni starszych chłopców było nawracanie wszystkich krów bądź przynoszenie drewna do ogniska. I ten podział ról byłby zapewne zachowany, gdyby nie zaskakujące zdarzenie z krukiem. Pewnego popołudnia, w krzaku tarniny pasący bydło dostrzegli trzepoczącego się kruka. Mimo, że był ranny, rozpoczęli zabawę kłując go kijami. Przyglądającemu się z boku Jasiowi, zrobiło się go żal. Zwrócił się więc do rozbawionych chłopców z prośbą: - Oddajcie mi tego ptaka, a ja w zamian zobowiązuje się wykonywać wszystkie przydzielone wam obowiązki. Chętnie oddamy ! – odpowiedzieli chłopcy, śmiejąc się, wyjęli kruka z tarniny i rzucili pod nogi Jasia. Chłopiec z wielką troską zajął się rannym ptakiem, opatrując mu zranione skrzydło. Wkrótce, ku jego radości, podrzucony do góry ptak zatoczył koło nad polaną i usiadł na zwisającej gałęzi, po czym przemówił ludzkim głosem: - Za to, że miałeś dobre serce przekażę ci pewną tajemnicę … Pójdziesz do znajdującej się nieopodal jaskini, w której znajdziesz dużo złotych monet zostawionych przez zbójców. Weź tyle ile zechcesz, ale nie zabaw długo, gdyż o północy wrota się zamkną a ty zostaniesz uwięziony. Po przekazaniu tej informacji - kruk odleciał. Oniemiały chłopiec stał dobrą chwilę, nim ocknął się i popędził krowy do zagrody. W drodze powrotnej rozmyślał o kruku i ukrytym skarbie. Jeszcze tego wieczora, wiedziony nieodpartą chęcią sprawdzenia przekazanej mu tajemnicy, wymknął się niepostrzeżenie z izby i pospieszył w kierunku Ostrężnika. Kiedy stanął przed tajemniczym otworem, zawahał się przez chwilę, ale chęć poznania tajemnicy była tak silna, że nie był w stanie się jej oprzeć. Po otwarciu potężnych wrót, ukazała się przedzielona słupem skalnym Jaskinia. Jaś wybrał jeden z korytarzy i ruszył nim przed siebie. Im szedł dalej – coraz większe bogactwa spotykał na swej drodze. Dotarł wreszcie do obwieszonej złotem i klejnotami komnaty. Uwagę chłopca zwrócił okazały kufer, skierował się w jego stronę, a po podniesieniu wieka blask złota i drogich kamieni niemal zupełnie go oślepił. W tym momencie opanowała go chęć posiadania. Począł więc w pośpiechu napełniać złotem kieszenie. Już miał wychodzić, gdy uwagę jego przykuła cenna broń wisząca na ścianie. Zapatrzony zapomniał zupełnie o przekazanym mu przez skrzydlatego przyjaciela ostrzeżeniu. Czas tymczasem szybko mijał. Nim chłopiec się spostrzegł, był już kwadrans przed północą. Zerwał się więc raptownie i począł biec w kierunku wyjścia. Kiedy mijał upragnione wrota, zapiał kur, obwieszczając północ. Te raptownie się zamknęły obcinając mu kawałek pięty. Ból był dotkliwy, jęk dobył się z zaciśniętego gardła chłopca.Na ten odgłos nadleciał kruk i trzymaną w dziobie gałązką dotknął krwawiącej stopy. W tym samym momencie ból minął. Kruk tymczasem zatoczył koło i usiadł na pobliskiej skale, po czym przemówił ludzkim głosem: - Jest mi ogromnie przykro, ale zostaniesz bez pięty, jest to kara za twoje zapominalstwo. Do dziś dzień, bogaty ród Piętaków żyje w okolicy Złotego Potoka.