Podanie odsyła nas w odległe czasy, gdy na tronie Rzeczypospolitej zasiadał ostatni z naszych monarchów. W Potoku stał w tym czasie okazały dwór Koniecpolskich – dowód sławy potężnego rodu. Dwór ten pozostając w rękach spadkobierców, nadal tętnił bujnym życiem. Spokój zmąciła wielka miłość, której niewolnikami stali się spokrewniony w prostej lini z Koniecpolskim – Andrzej Łabęcki oraz wyróżniająca się urodą i dobrym sercem – Jagienka. Gdy ich schadzki i wzajemna miłość przestały być tajemnicą, wówczas Łabęcki zaczął rozmyślać nad sposobem wyjawienia swoich planów. Ilekroć przychodziło mu stanąć przed drzwiami stryja, zawsze ogarniała go jakaś dziwna niemoc. Kiedy wreszcie zebrał w sobie na tyle odwagi, aby przedstawić krewniakowi swoje zamiary – udał się do jego komnaty. Wnętrze tego okazałego pomieszczenia, służącego jako kancelaria, budziło w Andrzeju zachwyt i respekt. - Co cię sprowadza Andrzeju – zapytał podnosząc głowę Koniecpolski. - Stryju, przychodzę prosić cię o pozwolenie na ślub … - Z kim !! – przerwał w pół zdania magnat, który znając już wcześniej tajemnicę Łabęckiego, nie chciał usłyszeć nawet imienia wybranki jego serca. Zaskoczony jego tonem młodzian milczał przez krótką chwilę, po czym wykrztusił: - Z Jagienką, którą miłuję a i ona mnie podobnym uczuciem darzy. Mimo, że Koniecpolski przygotowany był na tą rozmowę, potrzebował jednak chwilę na ochłonięcie po tym, co mu krewniak oświadczył. - Głupiś Andrzeju !, jesteś jeszcze młokosem i nie pojmujesz co mówisz. Toć ty jesteś z herbowych, a to prosta dziewczyna ! – Nie wyrażam zgody i nie staraj się mnie przekonać !!! W odpowiedzi jego było tyle stanowczości, że Andrzej nie próbował nawet oponować. Opuścił więc pospiesznie komnatę, skłoniwszy się skromnie. Zakochany młodzieniec widywany był coraz rzadziej na dworze w Potoku. Wolne chwile spędzał najczęściej w zaciszu klonów, buków i grabów, gdzie miał możliwość spotykania się z Jagienką. Miejscem ich schadzek była stercząca przy polanie skała. Z jej szczytu mogli obserwować wodopój dzikich zwierząt przy wijącej się na polanie rzece. W księżycowe noce podziwiali tonącą w srebrzystej poświacie okolicę. Podziwiali swoje odbicia w stawie i marzyli o wspólnej przyszłości. W ten sposób mijał czas, który miał „zaleczyć rany”. Zarówno Andrzej jak i ukochana liczyli w skrytości ducha na to, że serce stryja zmięknie, a oni będą mogli połączyć się węzłem małżeńskim. W tym okresie Rzeczypospolita zanurzała się powoli w otchłań niewoli narodowej. Ostatnim zrywem była Insurekcja Kościuszkowska. Andrzej jako oddany strażnik wolności poprzysiągł, że pod Szczekociny przyprowadzi Naczelnikowi oddział kosynierów. Jak przysięgał – tak starał się słowa dotrzymać. Zebrał ochotników, a kiedy sposobił się do drogi, przyszedł mu do głowy pomysł aby wymusić przy okazji na stryju zgodę na ślub. Otoczył więc dwór i kiedy wydawało się, że cel osiągnie dotarła do nich wiadomość o nadciągających Prusakach. Pokrzyżowała ona plany Łabęckiego. Ani przez moment nie zawahał się jednak z podjęciem decyzji. Odważny młodzieniec, stawiający sprawy narodowe ponad osobiste, odstąpił spod potockiego dworu i wyruszył naprzeciw zbliżającemu się wrogowi. Do starcia doszło na polanie w bezpośrednim sąsiedztwie znanej Andrzejowi ze spotkań skały. Tym bohaterskim i patriotycznym uczynkiem, Andrzej przełamał serce stryja, który zawezwał Jagienkę dając jej zgodę na poślubienie siostrzeńca. Jagienka chcąc podzielić się z Andrzejem dobrą wiadomością a zarazem wiedziona złym przeczuciem pobiegła znanymi sobie ścieżkami pod ich skałę.. Słysząc wystrzały przyspieszyła biegu i w mgnieniu oka znalazła się na jej szczycie. Zdyszana spojrzała ku pobojowisku z walczącą jeszcze garstką kosynierów, którzy ściśnięci w grupce odpierali ataki napastników. Wśród walczących dostrzegła ukochanego Andrzeja. Krzyknęła z całej siły, a jej głos odbił się echem nad polaną. Andrzej odwrócił się skąd dobiegał krzyk i w tym momencie został ugodzony bagnetem przez Prusaka. Ku rozpatrzy Jagienki, ociekający krwią osunął się na ziemię. Nie mogąc znieść tego widoku, biedna dziewczyna, rzuciła się z płaczem ze skały ponosząc śmierć w tym samym momencie, co jej ukochany. Mijały lata, powoli umierali świadkowie tych zdarzeń, odchodziła również w zapomnienie potocka tragedia. Na szczycie omszonej skały wyrósł krzyż. Nikt tak naprawdę nie wie, kiedy i przez kogo wystawiony. Ludzie domyślają się tylko,.że kazał go wystawić Koniecpolski, upamiętniając w ten sposób wielką miłość Jagienki i chcąc odpokutować za swoją winę. Z pokolenia na pokolenie przekazywana jest też wieść, że staw Sen Nocy Letniej zapamiętał twarze Jagienki i Andrzeja i odtwarza ich wizerunki w wodzie, nocą przy świetle księżyca. A niezwykła skała od czasu pojawienia się krzyża nazwana została „Skałą z Krzyżem” i otaczana jest przez ludność należytym jej szacunkiem.